In de loop van de week kwam er nog van alles in me op: bijvoorbeeld, dat het mooi zou zijn als de kleinkinderen van Roosje alle drie een kaarsje zouden aansteken aast de kist. Bijvoorbeeld, dat de televisie waarop het filmpje getoond zou worden tijdens de rest van de plechtigheid een soort van gapend zwart gat zou zijn, terwijl er dan beter een foto van Roosje op te zien zou kunnen zijn. Bijvoorbeeld, dat er naast de condoleanceregisters wel zo'n zelfde foto van Roosje zou kunnen staan.
Vragen stond vrij bij de Volharding. Op vrijdagmorgen belde ik naar deze ondernemer en werd te woord gestaan door meneer Brinkman, die even vriendelijk als onwetend was. Maar: hij zou alles voor me uitzoeken. Of ik de vragen nog even voor hem op de mail wilde zetten? Ik was te verbouwereerd om Brinkman meteen door de telefoonlijn te trekken wegens een schrijnend weigeren van empathisch aantekeningen maken. Maar dat was nog niet alles.
Brinkman zou 's middags terugbellen. Het werd vier uur, half vijf, kwart voor vijf ... tussen mij en de uitvaartplechtigheid restte slechts een weekeinde. Ik besloot zelf te bellen. "Mijnheer Brinkman is al naar huis", zei een meisjesstem. "Dat spijt me erg, want hij zou nog mijn vragen beantwoorden", riposteerde ik. Het meisje mompelde iets over vrijdagmiddag, waardoor ik pas echt pissig werd: "Mevrouw, u heeft geen garagebedrijf", beet ik haar toe. "Neemt u mij niet kwalijk", probeerde ze. "Dat doe ik wel", zei ik, "temeer omdat ik er nu zelf weer achteraan moet." Ze beloofde mobiel contact te zoeken met Brinkman, die me dan alsnog ging bellen.
Een half uur later belde zijn collega, Brinkman durfde niet meer, denk ik. Vlot en direct antwoordde hij op al mijn vragen, die ik opnieuw moest toelichten, hij had het dossier niet eerst even zelf gelezen. Het was wel jammer dat maandag bleek dat het antwoord over de kaarsen slordig was en het antwoord over het beeldscherm onjuist. Dat bleek maandagmorgen, waardoor de tijd voorafgaande aan de plechtigheid ook niet rimpelloos voorbij ging.
Kortom: we bevelen de Volharding niet aan bij rouwenden die hun emotie niet kunnen scheiden van het praktische geregel. Het product bestaat, nogmaals, voor meer dan 90% uit communicatie - zo'n kist in de oven schuiven lijkt toch niet zo moeilijk. Er is al geruime tijd een klachtenbrief uit naar de Volharding, maar nog geen antwoord: communicatie hè?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten