Vandaag was ik bij de fixers, waarover straks meer. De brunch met inhoud - elke eerste zondag van de maand - inspireerde me om weer een column te schrijven. Ik heb het te lang niet meer gedaan. Terwijl er toch heel veel te melden is. Die afgelopen anderhalf jaar staat voor een grote omslag: geen uitkering meer en sinds juli van dit jaar een eigen bedrijf: Verlichte vertelkunst. Ergo: geen last meer van eindeloos en vruchteloos gesolliciteer en meer geld op de bank dan ik een jaar geleden kon dromen.
Want het gaat goed. Ik geef NT2-trainingen aan leuke mensen, die uit het buitenland komen. Vaak spreken en schrijven ze al redelijk Nederlands, maar dan klimmen ze maatschappelijk naar boven en wordt het belangrijker om het taalgevoel te perfectioneren. Dat doen ze beter dan menig Nederlander, die de regels van de basisschool dertig jaar na dato vaak verleerd zijn. Die regels zijn overigens hier en daar nogal veranderd. Daarnaast knagen de social media (met ff voor even en zo) ook aan ons taalgevoel. Grappig voorbeeld: laatst werkte ik op een bedrijf, waar ik een training gaf aan drie vrouwen. Twee kwamen er uit Nederland en één uit Bosnië, zij was zo'n tien jaar geleden ingeburgerd. Drie keer raden wie het minste fouten maakte in de spellingtoets.
Naast het geven van taaltrainingen schrijf ik toespraken. Voor burgemeesters. Nou ja, op dit moment vooral voor één burgemeester, ik begin ten slotte pas. Enkele maanden geleden heb ik me voorgenomen dat ik meer wil gaan schrijven en minder taaltrainingen wil geven. En of het zo moest zijn, komen er ineens twee mensen op mijn pad die een boek willen publiceren. Hoe meer ik ontspan, hoe makkelijker het allemaal wordt.
Nu nog leren om nee te zeggen. Niet eindeloos allemaal werk aannemen. Daarover ging het vandaag bij de fixers. De inspiratiebron was het boekje "De creatiespiraal" van Marinus Knoop. Dat is een mooi boekje over het realiseren van je verlangens. We werkten in groepjes van 4. Eerst schreef je een wezenlijke vraag op, die je momenteel bezighoudt. De anderen schrijven vragen ter verdieping op, waarna je zelf kijkt of je nog dichter bij je vraag kan komen, zodat je uiteindelijk iets concreets hebt om mee aan de slag te gaan.
Uiteindelijk ging het bij mij niet alleen om nee leren zeggen. Het gaat erom dat ik leer ontdekken hoeveel werk ik nodig heb en in welke balans. En hoeveel ik eigenlijk moet werken om het allemaal aan te kunnen en tijd te blijven houden voor ontspanning. En één vraag was interessant: "Hoe kun je morgen al het verschil maken?" Ik heb niet tot morgen gewacht; ik ga vanaf nu minimaal wekelijks een blog schrijven. Er is genoeg materiaal.
De fixers? De fixers horen bij Idéfix aan de Bloemgracht in Amsterdam. Ik hoor er sinds de zomer bij ... en word daar blij van. We maken slapende ideeën wakker. Kijk voor meer op deze website: https://www.ide-fix.nl Daar staat het allemaal veel mooier op. En kijk voor mijn bedrijf op www.verlichtevertelkunst.nl
En als je geïnspireerd raakt: maak een beetje reclame voor deze blog!
