Vorige week leende ik iemand een boek uit, dat ik allang in huis had. Vlak voor het uitlenen vond ik een gedicht, dat ik schreef op 14 januari 1988, getuige het onderschrift. Ik vond het goed voor een glimlach en schenk het de lezers van mijn blog:
horizon-taal
De zee lijkt van hetzelfde
grijs als waarmee de lucht
is ingekleurd,
tot de zon een streep
projecteert tussen blauw en lichter blauw, horizon-
taal
de stad ligt lager, ademt
steeds hetzelfde ritme:
Corona schenkt thee
aan dames zonder morgen
