Roosje koos voor versterven; in dit licht is het uiterst ironisch dat de coöperatieve uitvaartvereniging in Den Haag de welluidende naam "De Volharding" draagt. Een uurtje of wat nadat Roosje gestorven was, kwam er een dame namens deze "Volharding" om de uitvaart met ons te bespreken. Toen ze weg was zei broer Marc: "Die heeft al honderd cursussen 'empathie' gevolgd en nog steeds niet begrepen waarover het gaat."
We hebben nog zitten geinen: zullen we Roosje nog één keer stangen en een rouwkaart met meeuwen of duiven uitzoeken? Verder hadden we alles helemaal onder controle; het viel ons daarom op dat de Volhardingsdame een beetje afgemeten reageerde toen we helemaal in de geest van Roosje en volgens één van haar laatste wensen voor de goedkoopste kist kozen. Inderdaad: 90% van het product is communicatie - als er voor een goedkope kist gekozen wordt, ga je ook een beetje zuinig met je woorden wezen.
Gelukkig had ik al veel met Roosje besproken, toen ze nog in Houthaghe was. De tekst op de kaarten niet, tenslotte was dat onze emotie, op het moment dat ze er niet meer zou zijn - je geeft niet alles uit handen als je achterblijft. Heel mooie muziek wilde ze voor de plechtigheid: "Erbärme Dich" uit de Mattheus Passion van Bach. En ook zijn "dubbelconcert voor twee violen", in de uitvoering van Itzhak Perlman en Isaac Stern natuurlijk (je hoort Roosje vragen "Zouden ze Joods wezen? Ze spelen wel prachtig viool."). De "Volhardingsdame" hoorde het allemaal onbewogen aan en maakte aantekeningen. We maakten blijkbaar een al even vastberaden indruk als Roosje in haar verstervingsproces; de intaker (van de undertaker ...) deed nauwelijks aanvullende suggesties. Tijdens het gesprek kwamen de begripvolle mensen van het Vliethuys melden dat ze klaar waren met de eerste verzorging van Roosje. We gingen kijken, de eerste grote schok: ze lag er prachtig bij maar het was Roosje niet meer, wat was ze al ver weg.
Tijdens de paasdagen hadden Marc en ik bestanden gemaakt met alle adressen voor de kaarten. Er gloorde een periode van rust en contemplatie, aangezien er al heel veel geregeld leek. Het filmpje van Bomans voor tijdens de plechtigheid (waarover de dame van de Volharding tijdens de intake haar scepsis al had uitgesproken) kon op vrijdagmiddag nog worden getest in het crematorium. Een klusje voor mij, Marc en Lenneke gingen zich met de bloemen en het drukwerk bezighouden. Aangezien ik niet in Marc's mini-voiture paste reed ik op de vouwfiets langs de Vliet van Voorburg naar Delft, een tocht die ik in de jaren 70 vaak omgekeerd gemaakt had. Ik was een ervaring rijker en een moeder armer.
Op woensdagmorgen bedacht ik dat het wachten met het testen van het filmpje tricky was, ingegeven door de geuite scepsis bij de intake (meestal wordt dat niks, zo'n filmpje van Youtube). Maar wij hadden Duco, de professioneel filmende broer van Madelinde, die het filmpje van het net plukte en wat opkalefaterde. Volgens de instructies monteerde ik het in een powerpointpresentatie en zette die op een schijfje. Even bellen met het crematorium, afdeling radiokamer: diezelfde middag testen bleek ook te kunnen.
Het was stralend weer en ik zette de vouwfiets op de intercity naar Den Haag. Waarom niet even door de straat gefietst, waar Roosje geboren was? Misschien kijkt ze wel van boven op me neer, dacht ik in de Van Marumstraat. Ik had er gekscherend nog gevraagd of ze me een seintje van boven wou geven, wanneer dat - tegen mijn ideeën in - toch mogelijk bleek. Op de hoek van 'haar' straat met de Beeklaan stond een oude, mij onbekende Turkse heer, die me onverwacht hartelijk groette. "Daar zul je haar hebben", dacht ik monter, natuurlijk in de gedaante van een oudere Turkse man in een jurk. Ik heb maar hartelijk teruggegroet. Het was nu echt haar stad niet meer ...
In het crematorium werd ik allerhartelijkst ontvangen in de radiokamer. Aan de wand hingen twee enorme flatscreens, waarop ik live kon meekijken met de plechtigheden in de grote en de kleine aula. "Leuk, misschien zie ik nog bekenden ..." - hoe zit het eigenlijk met die privacy? En er was nog een domper: voor de kleine aula had ik een DVD nodig, in plaats van een schijfje met een powerpoint. Ik liet me niet uit het veld slaan, zag een laptop staan en stopte het schijfje er in. Even later Bomans in beeld en geluid. Vervolgens heb ik de dame van de radiokamer uitgelegd hoe ze haar eigen apparatuur kon gebruiken. Toen ik er vertrouwen in had, ben ik maar weer eens opgestapt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten